Nicolaï-Chaillet, Cora

Beschrijving

Wies van Moorsel – Cora Nicolaï-Chaillet (1919-1975) Interieurarchitecte en woonpedagoge

Ruimtelijkheid, doelmatigheid, flexibiliteit en gelegenheid bieden voor uiteenlopende activiteiten, zo kan men de ontwerpvisie van de interieurarchitecte Cora Nicolaï-Chaillet samenvatten. En: wonen is een levenskunst, waarvan mensen zich bewust moeten worden. Cora Nicolaï-Chaillet, die in de oorlogsjaren en in de periode kort daarna was opgeleid, ontwierp volgens modernistische opvatting, en was ook haar leven lang actief als propagandiste van de mogelijkheden die het moderne interieur de bewoner bood. Tegenover het ístofprincipeí van de traditionele architectuur, met zijn dikke wanden, gordijnen en vloerbedekking en zware meubelen, die erop gericht waren bewoners bescherming te bieden tegen een mensvijandige buitenwereld, stond het moderne íruimteprincipeí: bescherming had zijn functie verloren, de mens had zich immers vrijgemaakt en de inrichting van het huis moest de ontplooiing stimuleren. Meubels waren geen statussymbolen, maar dienden zo eenvoudig en klein mogelijk te zijn om het huis vrij te maken ten behoeve van allerlei activiteiten. Ze gaf voorlichting over de inrichting van de eigen woning via de Stichting Goed Wonen en de Bond van Plattelandsvrouwen. Ze richtte daartoe vele modelwoningen in en gaf talloze lezingen en cursussen. Centraal in haar voorlichting en haar lessen stond altijd dat men, voordat men over de inrichting van een woning na ging denken, zich altijd eerst moest realiseren wat men in die woning zou willen doen. Zelf ontwierp ze vaak aan de hand van activiteitenschemaís. Daarnaast hamerde ze ook op samenhang tussen interieurarchitectuur, architectuur en stedebouw, te bereiken door middel van een samenhangend ritme van klein naar groot. In de door Nicolaï-Chaillet ontworpen interieurs komen al die ideeën tot uitdrukking. Ruimten worden bij haar in zones verdeeld, die voor verschillende activiteiten waren bedoeld. Dit werd benadrukt door geraffineerde toepassingen van heldere kleuren, waarmee ze ruimtes ook groter kon doen lijken dan ze waren. Flexibiliteit werd bereikt door plaatsing van wegklapbare bedden en vouwwanden en kastenwanden in plaats van echte muren. Opvallend is dat bij alle uiteenlopende activiteiten en individuele ontplooiing de gezinseenheid centraal bleef staan; de woonkamer was niet alleen een trefpunt voor het gezin maar ook, vooral bij etagewoningen, het doorgangsgebied voor de routes in de woning.