Na de Tweede Wereldoorlog werd kasteel Slangenburg als oorlogsbuit of herstelbetaling onteigend van de Duitse eigenaar. Het kasteel werd betrokken door de Benedictijnen uit Oosterhout, die daar hun nieuwe adbij St. Willibrordus vestigden. Aan de vader van de abt, de architect Tholens, werd gevraagd een plattegrond voor een noodabdij te maken omdat het zich liet aanzien dat het kasteel voorlopig niet als abdij kon worden ingericht. Op basis van deze plattegrond van Tholens heeft Valk het ontwerp gemaakt. Hendrik Valk paste bij zijn ontwerp voor de Benedictijner abdij de zogenaamde Perfora-techniek toe, een door zijn broer Albert ontworpen prefab systeem voor het maken van overspanningen. Op basis van het grondplan van Tholens met een open binnenruimte van 16 x 26 meter ontwierp Valk de indeling van de plattegrond, de plaats en functie van de vertrekken en de vormgeving en constructie van de opstanden. Het gebouw aan de westzijde van het pandhof herbergt de cellen voor de kloosterlingen. In het oostelijke deel vinden we de keuken, de bijkeuken, de dienkamer, de refter en de kapittelzaal. In het verlengde van de zuidgevel is in oostelijke richting de kloosterkerk gebouwd. Bij het kloostercomplex werden door Valk ook de bedrijfsgebouwen van de boerderij gebouwd. De bouw van het klooster is in hoofdzaak door de communiteit uitgevoerd, onder toezicht van Valk. De monniken gingen op metselcursus en voerden het werk grotendeels zelf uit. Valk bemiddelde bij de aankoop van bouwmaterialen. Hoewel als noodabdij opgezet, voldeed het klooster aan alle eisen. In de jaren zestig werd het complex uitgebreid met een boerderij en tasruimten (opslag voor hooi). Het is nog steeds als abdij in gebruik. Het kasteel kreeg een representatieve functie.