In 1881 bouwde architect Isaac Gosschalk op een langgerekt bouwkavel tussen Amstel en Onbekendegracht een representatief woonhuis met vrijstaand pakhuis op het achtererf. Opdrachtgever was Salomon Levie de Beer, commissionair en agent in marmer en bouwmaterialen, die vanaf 1881 voor het eerst in die hoedanigheid in de Amsterdamse adresboeken is terug te vinden, zij het op het adres Nieuwe Prinsengracht 1. Als Tholens opdracht krijgt tot uitbreiding en vernieuwing van het pand wordt de zaak inmiddels geleid door Salomon's zoon Leonard, die zich met W.F. Gnirrep geassocieerd heeft. Tholens nam het complex grondig onder handen. Om te beginnen verrees ter plaatse van de stenen loods op nummer 111 een groot kantoorpand met werkplaatsen en bovenwoningen. Gosschalk's fraaie gevel in neorenaissancestijl kwam niet ongeschonden uit de vernieuwingsoperatie. Aanvankelijk streefde Tholens, of zijn opdrachtgevers, naar een oplossing waarbij de gevel uit 1881 gehandhaafd bleef, maar al snel werd gekozen voor een oplossing waarbij de bestaande gevel en de uitbreiding tot ??n architectonisch geheel samengesmeed werden. De vloeren van het nieuwe pand kwamen op dezelfde hoogte te liggen als de oudbouw. Op de eerste en tweede verdieping is deze gevel van balkons voorzien en aan de rechterzijde van een grotendeels zandstenen erker over drie verdiepingen, waarachter het nieuwe hoofdtrappenhuis gesitueerd is. Dit architectonische motief vormt de duidelijke scheiding tussen de beide gevelhelften, die de onderlinge verschillen minder opzichtig maakt. De puien, die wel doorlopen, kregen een uniforme bekleding van gestokt Beiers graniet met brede houten bedrijfsdeuren. Balkonhek en portiekomlijsting van de oude gevel verving Tholens eveneens door strak vormgegeven,, zelf ontworpen exemplaren, stilistisch in harmonie met zijn nieuwe gevel. De topgevel van Amstel 107 maakte plaats voor een rechte bakstenen gevelafsluiting, doorlopend over de gevel van nummer 111, die aan boven- en onderzijde door natuurstenen banden wordt ingekaderd. Het metselwerk wordt door licht uitspringende stroken metselwerk verlevendigd. De toegepaste natuursteensoorten waren ongetwijfeld uit de voorraden van de natuursteenhandel afkomstig en fungeerden daarmee als visitekaartje van het bedrijf. Dat geldt ook voor de rijkelijk met marmer beklede vestibule, die nog gedeeltelijk bewaard gebleven is en thans als hotellobby dienst doet. Bijzonder zijn in het hoofdtrappenhuis de traptreden van massief graniet, die in deze vorm in Nederland vrijwel uitsluitend bij openbare gebouwen toegepast zijn. Opmerkelijk is de betimmering van het kantoor, die vrijwel identiek blijkt te zijn aan de kantoorbetimmering van Bell's Asbestos Company aan de Prins Hendrikkade, een pand dat Tholens omstreeks deze tijd ook verbouwde. Het werk was gereed op 16 maart 1923.