15 december 1933 wordt het voorstel gedaan om Dudok voor twee jaar als stedenbouwkundige aan te stellen. Juni 1937 dient Dudok een uitbreidingsplan voor Ockenburgh en Maepolder-Escamppolder in. In zijn ontwerpen volgt Dudok de 'eenvoudige structuur' van de stadskern, 'de opbouw op twee hoofdrichtingen'. De soort lintbouwing van het land - en hij ziet lintbebouwing, zoals hij al i.v.m. het uitbreidingsplan van Hilversum had geschreven als een kwaad - is gedeeltelijk bestemd voor industrie en handel. Hij probeert zich zoveel mogelijk aan tradities aan te passen. Zijn analyse van het oude stadsplan van Den Haag rechtvaardigt het in hoofdzaak rechthoekige stratenpatroon. Op 26 juni 1934 wordt Dudok opgedragen ontwerpen voor een uitbreidingsplan voor het gebied Reigersbergen-Mariahoeve te maken. De loop van het wegennet wordt bepaald door de spoorbaan die het gebied diagonaal doorsnijdt. De groenvoorzieningen en de woonstraten zijn erop gericht 'regelmatig gevormde en gemakkelijk bebouwbare bouwblokken' te verschaffen. Met de uitvoering van Dudoks plannen zou de uitbreiding van Den Haag haar limiet 'haar definitieve beeindiging' hebben gevonden. Zowel het plan voor Reigersbergen-Mariahoeve als dat voor Ockenburgh, Mae- en Escamppolder krijgen niet de goedkeuring van Gedeputeerde Staten. Ook een beroep op de Kroon mocht niet baten. Tijdens de tweede wereldoorlog zullen de plannen geheel in de kast verdwijnen. Zie voor literatuur de bibliografie aan het eind van het essay over W.M. Dudok.