De uitvoering van ??n van de grootste opdrachten voor het bureau Van Eyck werd verijdeld omdat de opdrachtgever de toepassing van staal (uiteindelijk) te duur vond. Theo Bosch voelde echter niets voor een omwerking naar een betonskelet, al bleef hij een tijdlang twijfelen aan zijn halsstarrige houding. Uitstel van het project leidde uiteindelijk tot afstel.
De eerste, abstracte schetsen van Bosch geven uitdrukking aan het zoeken naar een constructieve structuur waarmee de ruimte binnen een groot gebouw kon worden geleed. Gedurende het ontwerpproces werd vanuit een honingraatpatroon een structuur van verschoven rechthoeken ontwikkeld, ruimtelijk vertaald in tafelconstructies van ronde betonnen kolommen met in het zicht gelaten stalen I-balken. Architect Paul de Ley herinnert zich dat binnen het bureau veel discussie werd gevoerd over de ontwerpvrijheid binnen deze geraffineerd ontworpen structuur. Uiteindelijk werden de (halfronde) scheidingswanden zowel vrij als in het stramien van de draagstructuur geplaatst.
Bosch verdeelde de ruimtes over twee ten opzichte van elkaar verschoven bouwvolumes die werden verbonden door luchtbruggen, die een verdiepte weg overkluizen. De gevels werden rijkelijk voorzien van glasvlakken, zodat het daglicht tot ver in de gebouwen op de half open werkplekken zou kunnen doordringen. Nadat de eerste locatie in Crailo - een voormalige buitenplaats met villabebouwing - tot beschermd natuurgebied werd aangewezen, moest het ontwerp worden aangepast voor een nabij gelegen locatie. Hierbij was het programma van eisen wat afgeslankt, wat resulteerde in twee kleinere gebouwen. Het ontwerpconcept bleef echter ongewijzigd. Aldo van Eyck, eindverantwoordelijk voor projecten in de utilitaire sfeer, bemoeide zich sporadisch met het ontwerp en dan alleen met de royaal bemeten verdiepte parkeerruimte. Het stempel dat Bosch op het ontwerp drukte, gaf voor Van Eyck de doorslag zijn medewerker te benaderen voor een partnerschap.